इसे रिश्तोंका इल्जाम ना दो..

नात्यास नाव अपुल्या देऊ नकोस काही
सा-याच चांदण्यांची जगतास जाग नाही..

या ओळी आठवाव्यात असे अनेक फ़ोन.. फ़क्त फ़ोन मॆत्री..

तो.. एक कलंदर माणूस …असावा.. ! भेटलो नाही कधी.. बोलतो फ़क्त.. आणि ते सुध्दा या जगातले असते असे नाही..

फ़ोन नं १ : वेळ : साधारण रात्री ११ ते २ च्या दरम्यान कोणतीही.. आणि फ़ोन कानाशी लागल्यावर ऎकू येते ती गिटार..मग गझल.. “आज जाने की जिद ना करो.. युंही पहलूमें बॆठे रहो.. “.. फ़ोनचे कारण काय तर एक विशिष्ट जागा फ़क्त female voice मध्येच चांगली वाटते. ती तेवढी तिने म्हणावी… मग तिने ती ऎकवली की आता एकदम फ़ार उशीर झाला आहे.. तू झोप आता.. आणि फ़ोन बंद..

फ़ोन नं २ : ती एका मित्राकडे.. काहीतरी गप्पा चालल्या आहेत. फ़ोन वाजतो.. आणि फ़ोनचे कारण काय तर.. त्याने एक फ़ुलपाखरु पाहिलेले व तिची आठवण आलेली.. ते सांगणे अपरिहार्य.. हो वेळ अगदी सभ्य…दुपारचे दोन.. (for a change)..

फ़ोन नं ३ : वेळ रात्री ९ ..ती drive करते आहे.. फ़ोन वाजतो.. ती अर्थातच घेत नाही. मग सिग्नलला फ़ोन पाहाते.. त्याचा दिसतो.. ती जरा पुढे जाऊन गाडी कडेला घेते.. व त्याला फ़ोन लावते.. गाडीत गाणे ’न जाने क्यूं’ मग फ़ोन सुरु झाल्यावर गप्पा फ़क्त सलील चौधरी..

फ़ोन नं ४: वेळ त्याच्या दॄष्टीने योग्य म्हणजे रात्रीचे १ किंवा दोन.. तो गोव्यात.. त्याला एक music album चे शूटींग आहे.. आणि बरेच दिवस लांबले होते.. ते काम आता चालू झाले आहे.. हे सांगण्यासाठी .. सोबतीला गिटार व हरिहरनचे.. “जब भी मिलते हो .. मुस्कुराते हो.. इतनी खुषियॉ कहांसे लाते हो.. “..

असे अनेक फ़ोन.. सुरुवातीला इतक्या रात्री उशीरा फ़ोन वगॆरे विचार होतेच.. पण हळूहळू ते मनाला कळले.. की ही फ़ोन मॆत्री.. बाकीच्या आयुष्यातील सुख दु:खांचा इथे विचार नाही.. हे एक असे पण नाते..