गोष्ट – एका छोट्याशा कोंबडीची !

गोष्ट जुनीच आहे. वळण जरा वेगळे !!)

कोणे एके काळी एक छोटी लाल रंगाची कोंबडी होती. ती एका हिरव्यागार शेतात स्वत:चे धान्य पिकवून पोट भरत होती. एक दिवस तिला गव्हाचा एक दाणा सापडला. तिने विचार केला की ती आता जास्त धान्य पिकवू शकेल.

“मला गहू पेरायला कोण मदत करेल” ? कोंबडीने विचारले ?
“मी नाही.” बदक म्हणाले, “पण मी तुला कॉफ़ीची रोपे आणून देईन. गव्हाऎवजी तू कॉफ़ी लावलीस तर भरपूर पॆसे मिळतील.”

“मी नाही.” डुक्कर म्हणाले. “पण मी तू लावलेली कॉफ़ी विकत घेईन.”

“मी नाही. उंदीर म्हणाला. “पण तुला सुरुवातीला त्यासाठी लागणारे पॆसे मी देईन.”

मग त्या कोंबडीने गव्हाऎवजी कॉफ़ी पेरली.

“ही कॉफ़ीची झाडे वाढवायला मला कोण मदत करेल ?” कोंबडीने विचारले.
“मी नाही”. बदक म्हणाले. “पण मी तुला त्यासाठी लागणारे खत विकत देईन. “
“मी नाही.” डुक्कर म्हणाले. “पण मी तुला पिकावर कीड पडू नये यासाठी लागणारे जंतुनाशक फ़वारे विकत देईन. “
“मी नाही.” उंदीर म्हणाला. “पण तुला खत व जंतुनाशके विकत घेण्यासाठी लागणारे पॆसे कर्जाऊ देईन.”

अशा रीतीने कोंबडीने खूप कष्ट केले. तिने कॉफ़ीच्या शेतात खते घातली. जंतुनाशके फ़वारली. गहू वाढविण्यासाठी लागणा-या पॆशांपेक्षा तिला खरे तर यासाठी खूप जास्त पॆसे लागले. पण कॉफ़ी विकून मिळणा-या पॆशांचा मनात ती विचार करत राहिली. मग कापणीचा हंगाम आला.

“मला कॉफ़ी विकायला कोण मदत करेल ?” कोंबडीने विचारले.
“मी नाही.” बदक म्हणाले. “पण तुला माझ्या कारखान्यात ती भाजायला व पॅक करायला लागेल.”
“मी नाही.” डुक्कर म्हणाले. “आता सगळेचजण कॉफ़ी पेरायला लागलेत आणि कॉफ़ीच्या किंमती धडाधड कोसळल्या आहेत.”
“मी नाही.” उंदीर म्हणाला. “पण तुला आता माझे कर्ज फ़ेडायला हवे.”
अशा रीतीने कोंबडीच्या लक्षात आले की तिने गव्हाऎवजी कॉफ़ी पेरुन मोठी चूक केली आहे. कारण तिच्या डोक्यावर मोठे कर्ज झाले होते व खायलाही काही नव्ह्ते.
मला खायला काहीतरी हवे आहे. कोण मदत करेल.?” कोंबडीने विचारले.
“मी नाही.” बदक म्हणाले. “तुझ्याकडे त्याच्या बदल्यात द्यायला काही पॆसे उरले नाहीत.”
“मी नाही.” डुक्कर म्हणाले. “सगळ्यांनी आता कॉफ़ी पेरायला सुरुवात केल्यामुळे खायला कोणाकडेच काही नाही.”
“मी नाही.” उंदीर म्हणाला. “पण मी दिलेल्या पॆशांच्या बदल्यात मी तुझी जमीन विकत घ्यायला तयार आहे आणि कदाचित तुला माझ्यासाठी त्या जमिनीवर काम करायला मी परवानगी देईन.”